Pagina's

dinsdag 5 juni 2012

De Mont Ventoux Challenge

Op 2 juni vroeg in de ochtend is het zover. We gaan met de groep van Join4Energy de Mont Ventoux beklimmen. De avond ervoor heeft Rob Harmeling de laatste instructies gegeven aan de groep over de Mont Ventoux. In verband met een wielerwedstrijd van een aantal Franse clubs, waar 1.000 renners aan meedoen, is er besloten de start op de 2e te vervroegen. Om 7:45 uur is het de bedoeling de groep te laten starten waardoor we allemaal al vroeg aan het ontbijt zitten. Hierna de fiets in orde maken en omkleden. De bidons zijn gevuld, één met water en één met sportdrank. Voldoende repen en eten gaan achterin mijn shirt.Om zeven uur wordt de groepsfoto gemaakt en vertrekken we. Door het vroege tijdstip is het nog niet echt warm, beetje fris zelfs. Met 200 wielrenners in hetzelfde tenue  vormen we een lang lint richting Aubignan, een indrukwekkend gezicht. Het is ongeveer 17 km fietsen naar Bedoin. Dit doen we in een kalm tempo. Onderweg is de spanning voelbaar. Er wordt nerveus gereageerd op de voorbij rijdende motoren en een simpele kruising blijkt ook lastig. Gelukkig komen we zonder kleerscheuren aan op het parkeerterrein in Bedoin. Hier vul ik weer één bidon met water, aangezien ik deze onderweg al heb leeggedronken. Ongeveer om 7:45 uur geeft Ben Kremer het startsein voor de Challenge en komt de groep langzaam op gang richting de fontein en het iets verder gelegen startpunt.

Ik fiets samen met Martijn rustig mee. Op de startstreep zet ik mijn teller op 0 en we wensen elkaar succes. Het eerste deel van de route is een vals plat. Hier probeer ik mijn tempo hoger te houden en niet op het lichtste verzet te rijden.  Op mijn teller houd ik de afstand in de gaten. Ik weet dat na ruim 5 kilometer het echter klimwerk gaat beginnen. Het fietsen gaat prima. Het is niet overdreven warm en ik eet nog een energiereep op. Dit is anders lastig in het bos. Onderweg haal ik nog een aantal fietsers in en wordt zelf ook een paar keer ingehaald. Ik voel mij prima en heb er zin in. Na 5,5 km begint na een scherpe draai naar links het echte klimmen. Dit is gelijk voelbaar. Uit voorzorg rij ik op het kleinste verzet. Na de eerste bocht ga ik weer iets zwaarder rijden om te kunnen variëren.  In het bos merk je dat een ieder volledig op zichzelf is aangewezen. Ook hier haal ik de nodige fietsers in. Het is zwaar en de temperatuur loopt snel op. Op een gegeven moment zie ik Rob Harmeling die zich laat terugzakken om de fietsers te begeleiden. De eerste waterpost komt ongeveer na een kleine 8 km. Hier wil ik op zich wel nieuw water maar heb ook nog wel een aardige voorraad. Wat ik in ieder geval niet wil is hier afstappen! Omdat ik geen nieuwe bidon aangereikt krijg fiets ik door. Ik heb mijzelf beloofd zo goed mogelijk te fietsen. Met mijn lengte ben ik geen typische klimmer. Daarvoor ben ik te zwaar. De vele bochten in het bos geven je het gevoel dat je hier niet uit komt. Ik heb echter veel over de route gelezen (De Kale Berg) en weet dat er na 14/15 km een einde aan het bos zal komen. Onderweg aangeboden verfrissing in de vorm van een fles water over je uitgegoten sla ik af. Rustig fiets ik door en klamp een aantal keer aan bij een groepje om die vervolgens gestaag in te halen. Ik negeer de verleiding om in het wiel te kruipen van snellere fietsers. Onderweg passeer ik het scherpe binnenbochtje met een kleine demarrage. In het bos wissel ik nog een kort woord met Arno en enkele andere fietsers, ‘warm hé’, ‘zwaar’. Ik vraag mij af hoe het Martijn vergaat. Net als alle andere fietsers word ik aangemoedigd door eigenlijk iedereen die langs de kant staat. Applaus vanuit auto’s, gekkenhuis. Ook Arwin is mij een paar keer gepasseerd in z’n auto. Hij regelt o.a. de waterpunten en rijdt met een van de mensen van de medische ondersteuning. Die hebben onderweg ook het nodige gezien en meegemaakt, een verhitte Franse wielrenner opgelapt, schapen op de weg en mensen van J4E ondersteund. Tijdens de rit worden we ook begeleid door motorrijders, deze vragen of we ook nog iets nodig hebben en hoe het gaat. Dit geeft een goed en prettig gevoel.

Op het moment dat het bos dunner wordt weet je dat Chalet Reynard in zicht is. Dit voel ik ook aan het fietsen. Richting Chalet Reynard voer ik mijn tempo weer op, het laatste deel van het bos was ik in het lichtste verzet blijven hangen. In een redelijk tempo kom ik aan bij Chalet Reynard. Eigenlijk wil ik niet stoppen maar met twee lege bidons is dat een slecht plan. Daarom rij ik naar de ondersteuning en pak twee volle bidons aan. De dame vraagt of ik een reep en een banaan wil. Ik neem de afgepelde banaan aan en eet die in een paar happen op. Vervolgens zet ik mijn voeten weer op de pedalen en na twee klikken ben ik weer op weg. Ik heb nog geen halve minuut stil gestaan.

Zoals beloofd zijn de eerste paar hellingen na Chalet Reynard goed te doen. Bewust probeer ik mijn tempo wat hoger te houden en fiets niet op het lichtste verzet. Ik fiets nu in het kale deel van de berg. Er staat een windje maar deze valt gelukkig redelijk mee. Onderweg wordt ik drie keer op de foto gezet door fotograven die in dit kale deel van de berg de hele dag fietsers vereeuwigen. Langzaam aan merk ik dat het fietsen in dit deel zwaarder wordt. Ook het typerende observatorium komt niet echt dichterbij.  Wat wel goed zichtbaar is, is iedere volgende bocht! Het uitzicht is echt geweldig. Ik zie nu ook regelmatig dalende fietsers, waarvan sommige een forse snelheid hebben. Ondanks de zwaarte van de klim geniet ik echt van het uitzicht en de belevenis. Met de laatste kilometers wordt de inspanning zwaarder. Boven komen moet echter zeker gaan lukken daar twijfel ik niet over. Ik zie echter wel mijn snelheid teruglopen. Redelijk abrupt lijkt het opeens of het observatorium dichter bij komt. De laatst kilometer is stijl. Redelijk wat mensen hebben mij langs de route verteld dat ik er bijna ben. Voor de laatste bocht versnel ik en neem deze niet aan de binnenkant. Met het eindpunt in zicht moet ik nog een auto ontwijken. Dan sta ik opeens boven. Op het eindpunt check ik direct mijn teller: 2 uur 10 minuten en 36 seconden! Boven word ik door de mensen van Join4Energy met enthousiasme onthaald. Ondanks dat ik op adem moet komen voel ik mij prima. Even later is Arwin ook boven en feliciteert mij. Hij neemt een foto van mij bij het bekende bordje Sommet Mont Ventoux 1912 m.

Boven op de Mont Ventoux is het een gekkenhuis. Vol. Er staan onder andere drie wagens van de sappeur pompier (brandweer). Achter elkaar komen er wielrenners binnen. De renners van de wedstrijd stoppen niet en gaan direct door onder luid geroep. Hierbij ondersteund door een motorbegeleider met een scheidsrechterfluitje (irritant). Boven spreek ik een aantal mensen. Mark, Arno, Sylvia en nog een aantal. Hier boven op de top merk ik wel dat de wind fris aanvoelt, daarom trek ik mijn windvest aan.

Op een gegeven moment zie ik dat Martijn in aantocht is. Ik ga op een goede positie staan om hem te fotograferen wat prima lukt. Uit de auto worden de extra windjacks opgehaald waarna wij afdalen naar Bedoin. Met het advies van Rob Harmeling in het achterhoofd doen wij dit rustig aan, alhoewel dat ook nog wel hard gaat. In Bedoin drinken we nog een biertje op de goede afloop.

De beklimming van de Mont Ventoux is zwaar maar we hebben het gehaald. De stichting Join4Energy heeft met deze actie ruim € 320.000 sponsorgeld binnengehaald. Dit geld zal worden aangewend voor onderzoek naar energiestofwisselingsziekten bij jonge kinderen.