Zondag kwart voor acht stappen we, Ernst en ik, in de
auto. De door Pieter in het vooruitzicht gestelde sneeuwvlok was een feit. Dan
kunnen we ook vast rekenen op het eveneens door Pieter voorspelde gunstige
fietsklimaat in Tecklenburg. Op weg dus! Richting de Duitse grens werd de
sneeuw echter heftiger. Tijd voor telefonisch overleg met Rinke. De
berichtgeving vanuit de Audi van Rinke bood geen troost. Wij hoorden hem iets
roepen over witte wereld, sneeuw en dat soort zaken. Tijd om op te hangen dus.
Na de verbinding verbroken te hebben werd door ons, wetenschappelijk
onderbouwd, aangetoond dat het in Tecklenburg wel stralend weer moest zijn.
Niets aan de hand dus. De steeds dikker worden vlokken hierbij totaal negerend.
Toch maar even ‘Buienradar’ raadplegen. Wat schetst de verbazing. Een grote
oranje vlek boven het gebied waar wij geacht werden binnen een uur rond te
fietsen. Gelukkig trok deze 'sneeuwbui' (yeh right!) naar boven. Dit voedde ons
optimisme. Want, weliswaar trok de bui niet heel snel weg (uiteraard te wijten
aan een slechte dataverbinding), daarachter moest de zon wel schijnen! De
strooiwagen die we op de tegengestelde rijbaan voorbij zagen rijden reed met de
bui mee. Logisch toch? Het ging HE LE MAAL goed komen.
Bij aankomst in Ibbenbüren glibberen we het
parkeerterrein op. Hier staan negen in
fietskledij gehulde collega’s. We worden aangekeken met blikken die variëren
van gelatenheid tot chagrijn. 'Alsof wij hier iets aan kunnen doen?' U raadt het al. Fietsen in Tecklenburg ging hem niet
worden. Na een sneeuwballengevecht en de groepsfoto zijn we vertrokken.
Uiteraard niet zonder serieuze bedreigingen aan het klimaat te uiten. Iets van
'zijn er klaar mee sch ... weer'. Op de terugweg besloten we toch maar een stuk te fietsen
dicht bij de NL grens. Het sneeuwen was gestopt. In petit comité de fietsen
opgezadeld, Ernst, Louis, Janneke, Edwin en Martin. Rond Bad Bentheim en
Schüttorf hebben we 50 km gefietst met bedroevende stijgingspercentages om van de
hoogtemeters nog maar te zwijgen. Toch lekker!
Weer teruggekomen gedoucht fiets schoon en tv aan. Milaan
San Remo. De voorjaarsklassieker van Italië. Van origine een lange rit die pas
spannend wordt in de capo’s in de laatste kilometers. Het beeld wordt in beslag
genomen door fietsers die over natte wegen door sneeuwbuien voortploeteren.
Onderkoelde half bevroren renners stappen af. Daaronder niet de minste! Een
deel van het parcours is per bus afgelegd.
Respect! ........ Ja .... voor die renners in Milaan - San Remo dan ... Dat snap je wel!
