La Primavera TKP

Zondag kwart voor acht stappen we, Ernst en ik, in de auto. De door Pieter in het vooruitzicht gestelde sneeuwvlok was een feit. Dan kunnen we ook vast rekenen op het eveneens door Pieter voorspelde gunstige fietsklimaat in Tecklenburg. Op weg dus! Richting de Duitse grens werd de sneeuw echter heftiger. Tijd voor telefonisch overleg met Rinke. De berichtgeving vanuit de Audi van Rinke bood geen troost. Wij hoorden hem iets roepen over witte wereld, sneeuw en dat soort zaken. Tijd om op te hangen dus. Na de verbinding verbroken te hebben werd door ons, wetenschappelijk onderbouwd, aangetoond dat het in Tecklenburg wel stralend weer moest zijn. Niets aan de hand dus. De steeds dikker worden vlokken hierbij totaal negerend. Toch maar even ‘Buienradar’ raadplegen. Wat schetst de verbazing. Een grote oranje vlek boven het gebied waar wij geacht werden binnen een uur rond te fietsen. Gelukkig trok deze 'sneeuwbui' (yeh right!) naar boven. Dit voedde ons optimisme. Want, weliswaar trok de bui niet heel snel weg (uiteraard te wijten aan een slechte dataverbinding), daarachter moest de zon wel schijnen! De strooiwagen die we op de tegengestelde rijbaan voorbij zagen rijden reed met de bui mee. Logisch toch? Het ging HE LE MAAL goed komen.

Bij aankomst in Ibbenbüren glibberen we het parkeerterrein op. Hier staan  negen in fietskledij gehulde collega’s. We worden aangekeken met blikken die variëren van gelatenheid tot chagrijn. 'Alsof wij hier iets aan kunnen doen?' U raadt het al. Fietsen in Tecklenburg ging hem niet worden. Na een sneeuwballengevecht en de groepsfoto zijn we vertrokken. Uiteraard niet zonder serieuze bedreigingen aan het klimaat te uiten. Iets van 'zijn er klaar mee sch ... weer'. Op de terugweg besloten we toch maar een stuk te fietsen dicht bij de NL grens. Het sneeuwen was gestopt. In petit comité de fietsen opgezadeld, Ernst, Louis, Janneke, Edwin en Martin. Rond Bad Bentheim en Schüttorf hebben we 50 km gefietst met bedroevende stijgingspercentages om van de hoogtemeters nog maar te zwijgen. Toch lekker!

Weer teruggekomen gedoucht fiets schoon en tv aan. Milaan San Remo. De voorjaarsklassieker van Italië. Van origine een lange rit die pas spannend wordt in de capo’s in de laatste kilometers. Het beeld wordt in beslag genomen door fietsers die over natte wegen door sneeuwbuien voortploeteren. Onderkoelde half bevroren renners stappen af. Daaronder niet de minste! Een deel van het parcours is per bus afgelegd.

Respect! ........ Ja .... voor die renners in Milaan - San Remo dan ... Dat snap je wel!